ضرورت ثبت تاریخ غیبت امام عصر (عج) در تقویم رسمی کشور – بلادنیوز

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری بلادنیوز، علی پاسبان از فعالان عرصه مهدویت طی یادداشتی به ضرورت درج تاریخ غیبت امام زمان عجل الله تعالی فرجه در تقویم رسمی کشور پرداخت که در ادامه می‌خوانید:

آغاز غیبت کبری یکی از بزرگ‌ترین وقایع تاریخ بشریت است که در نیمه شعبان سال 329 قمری با رحلت آخرین نائب خاص امام زمان عجل الله تعالی فرجه به وقوع پیوست. این واقعه نه‌تنها جامعه اسلامی، بلکه تمام بشریت را تحت تأثیر قرار داده و زمینه‌ساز بزرگ‌ترین محرومیت‌ها شده است.

ثبت این روز در تقویم رسمی کشور نه تنها موجب افزایش آگاهی و شناخت عمومی نسبت به شخصیت و جایگاه امام زمان عجل الله تعالی فرجه می‌شود، بلکه بستری فراهم می‌آورد تا در طول سال، با برگزاری مراسم‌ها و برنامه‌های متنوع فرهنگی، اجتماعی و دینی، فرهنگ انتظار در جامعه تقویت شده و نسل‌های آینده نیز با این مفاهیم عمیق و ارزشمند آشنا شوند. این اقدام می‌تواند نقش مهمی در همبستگی و انسجام ملی داشته باشد و افراد را به سمت اهداف و ارزش‌های مشترک هدایت کند.

حقیقت آن است که غیبت امام عصر عجل الله تعالی فرجه باعث محرومیت‌هایی برای جامعه بشری، به‌ویژه شیعیان اهل بیت وحی، شده است. آثار این محرومیت‌ها هم در بُعد مادی و هم معنوی نمایان گشته است که به برخی از آن‌ها اشاره می‌شود:

1.    یتیمی جامعه جهانی: بر اساس روایات، تمام انسان‌ها در دوران غیبت یتیم هستند. رسول خدا (ص) فرمودند: “سخت‌تر از یتیمی جسمانی، یتیمی است که امام خود را نمی‌شناسد” (بحار الانوار، ج2، ص2). در نتیجه، طبق این روایت، تمام پاک‌طینتان عالم در این دوران، یتیم به دنیا می‌آیند و یتیم از دنیا می‌روند. یتیمانی که در درون به دنبال گم‌گشته‌ی خویش هستند، اما هرگز او را نمی‌یابند و راهنمایانی نیستند که آنان را به سوی معرفت امام سوق دهند.
2.    شدیدترین عذاب الهی: امام صادق علیه‌السلام فرمود: “خشم خداوند بر مردم در زمانی است که حجت خود را از آنان پنهان کند” (کمال الدین، ج2، ص339). بنابراین، بشریت در دوران غیبت در معرض خشم خدا هستند از اینکه در خود قابلیتِ پذیرایی از آخرین حجت خدا را ایجاد نمی‌کنند و به فساد و تباهی روی می‌آورند و یا به بازی و غفلت مشغولند.
3.    محرومیت از “ارکان الهدی”: اهل بیت وحی ارکان هدایت هستند. در دوران غیبت نیز، جامعه بشری از حضور مستقیم امام که رکن هدایت است، محروم شده و این محرومیت، خسارتی جبران‌ناپذیر است.
4.    محرومیت از حیات طیبه: امام کاظم علیه‌السلام در تفسیر آیه 30 سوره ملک: «قُلْ أَرَأَیْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُكُمْ غَوْرًا فَمَنْ یَأْتِیكُمْ بِمَاءٍ مَعِینٍ؛ بگو: «به من خبر دهید اگر آبهای (سرزمین) شما در زمین فرو رود، چه کسی می‌تواند آب جاری و گوارا در دسترس شما قرار دهد؟!» فرمود: “اگر نعمت امام از شما گرفته شود، هیچ‌کس نمی‌تواند آن را بازگرداند.” همان طور که آب مایه حیات جسمانی است، امام نیز مایه حیات معنوی جامعه است.

6.    محرومیت از حق بزرگ بشریت: بزرگترین حق بشر، بهره‌مندی از امام و حکومت الهی اوست. جامعه بشری از این حق محروم است و این محرومیت، اثری عمیق و سنگین بر سرنوشت بشر داشته است.
7.    نبود یگانه عامل اتحاد بشری: امام زمان (عج) به عنوان الفت‌دهنده دل‌ها و یکپارچه‌کننده انسان‌ها شناخته می‌شود. غیبت امام یعنی تداوم تفرقه و جنگ‌های بی‌پایان بین انسان‌ها.
8.    محرومیت از امنیت فراگیر: در دوران ظهور امام زمان (عج)، امنیت در تمامی ابعاد برقرار خواهد شد، اما در دوران غیبت، بشریت همچنان از این امنیت حیاتی محروم است.
9.    محرومیت از رهبران الهی و متخصصان معصوم: بشریت در دوران غیبت، از رهبران الهی و امام معصوم که بهترین جانشین خداوند بر زمین است، محروم است. این محرومیت موجب شده تا جامعه جهانی در مسیر هدایت و سعادت پیشرفت نکند.
10.    محرومیت از حیات طیبه و مرگ جاهلی: رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: “هر کسی که امام زمان خود را نشناسد، به مرگ جاهلی مرده است.” بشریت در دوران غیبت از این شناخت و زندگی الهی محروم است.
11.    مهجوریت قرآن و شریعت: در دوران غیبت، بسیاری از احکام و حدود الهی مهجور مانده و سبک زندگی انسان‌ها از تعالیم اهل بیت علیهم‌السلام فاصله گرفته است.
12.    محرومیت از رفاه اقتصادی بی‌نظیر: در دوران حکومت امام زمان (عج)، جامعه بشری از رفاه اقتصادی بی‌سابقه‌ای برخوردار خواهد شد که هیچ فقیری در جهان نخواهد بود.
13.    محرومیت از کمال معنوی: امام زمان (عج) زمینه‌ساز رسیدن بشریت به اوج کمال معنوی و مقام محمود خواهد بود؛ اما در دوران غیبت، انسان‌ها از این فرصت محروم هستند

با وجود تمام این‌ها امام عصر عجل الله تعالی فرجه هرچند در پرده غیبت هستند، اما در بین ما حضور دارند و بلکه امامت‌شان دوام دارد. ما امام زمان (عج) را بر اساس احادیث‌مان با صفاتی همچون “باب الله”، “رحمةٌ للعالمین” و “سبَبُ المُتصل بین الأرض و السماء” و بسیاری از صفات دیگر می‌شناسیم؛ یعنی امام بزرگواری که باب خداییِ خداوند در پهنه عالم هستی است، رحمت پروردگار از طریق ایشان بر جهانیان جریان می‌یابد و اوست که سبب اتصال زمین و آسمان است و طبق دیگر احادیث، اگر حجت خدا نباشد، زمین تمام اهلش را در خود فر می‌برد. چنین موهبتی ما را به سمت توجه به این نعمت با عظمت سوق می‌دهد تا شکر آن را به بهانه‌های مختلف ادا کنیم.

انتهای‌پیام/