ولایتی: ادعا‌های امارات در خصوص جزایر سه‌گانه، امنیت منطقه را تضعیف خواهد کرد – بلادنیوز

به بلادنیوز، دکتر علی اکبر ولایتی مشاور مقام معظم رهبری در امور بین‌الملل در گفت‌وگو با شبکه قطری الجزیره، ضمن هشدار در باره ادعاهای بی اساس در مورد خلیج فارس، گفت: ادعا‌ها امارات در خصوص جزایر سه‌گانه ما امنیت منطقه را تضعیف خواهد کرد.

او گفت: ما هرگز اجازه نخواهیم داد که ادعاهای باطل در مورد خلیج فارس، تحقق پیدا کند.

مشاور رهبر انقلاب اسلامی ایران ادامه داد: ما به دنبال نزاع با همسایگان خود نیستیم، بلکه علاقه مند به صلح هستیم بدون اینکه تمامیت ارضی ما به مخاطره بیفتد.»

وزیر خارجه اسبق ایران همچنین گفت که تهران به امنیت منطقه‌ای مشترک اهمیت می‌دهد و به آن باور دارد و آماده است که این مسئله را با همسایگان خود اجرا کند.

او ادامه داد: توصیه ما به غرب این است که دست از تحریک و تشدید تنش در منطقه حساس و مهمی مانند خلیج فارس بردارد.

وی در مقاله ای نیز با اشاره به حق ایران در رابطه با جزایر سه گانه خلیج فارس نوشته است:  بر اساس تمامی مستندات و شواهد تاریخی و اسناد بین المللی برخی ادعاها در مورد جزایر سه گانه متعلق به جمهوری اسلامی ایران کاملا بی اساس است و حاکمیت ایران بر این جزایر امری ثابت شده است و هیچ تردیدی در مالکیت قطعی ایران از زمان های قدیم بر این جزایر نیست و ادعاهای مطرح شده از سوی بعضی از کشورهای همجوار فاقد هرگونه ارزش بین المللی و حقوقی است.

بر همین اساس و بی تردید جمهوری اسلامی ایران در مورد استقلال و تمامیت ارضی ایران با هیچ طرفی تعارف ندارد و کشورهای منطقه باید هوشیار باشند در دام نقشه های تنش زا، توطئه های شوم دشمنان و کسانی که می خواهند امنیت و ثبات منطقه را که در حال حاضر با همکاری کشورهای این حوزه به حد مطلوبی رسیده نیفتاده و به خطر نیندازند.

از نگاه تاریخی و در گذشته داریوش یکم هخامنشی (حکومت: 522-486 پیش از میلاد) در یکی از کتیبه‌هایش، خلیج فارس را با نام «دِرَیا تیَه هَچا پارسَ آئی‌تیَه» یعنی «دریایی که از پارس سرچشمه می‌گیرد» یاد کرده است. در مورد ساسانیان، که وارث تجربۀ دریانوردی سلسله‌های پیشین حاکم بر ایران بودند، اطلاعات موثقی در دست است که این دریا را «دریای پارس» می‌خواندند[1]. افزون بر این، از روایات یونانیان، نزدیک به زمان هخامنشیان مشخص می‌شود، یونانی‌ها این منطقه را سینوس پرسیکوس[1] می نامیدند[2]. قدیمی‌ترین سند دربارۀ نام «سینوس پرسیکوس» نقشۀ جهان آناکسیماندر[2] (حدود 611-حدود 547 پیش از میلاد)، ریاضی‌دان و فیلسوف یونانی، شاگرد طالس مَلَطی، است که در آن، نام خلیج فارس به این صورت آمده است. پس از او، هِکاتوس مَلَطی[3]، از علمای قدیم یونان و ملقب به «پدر جغرافیا» در سال 475 پیش از میلاد، در نقشۀ ترسیمی‌اش از دنیای زمان خود، به خلیج فارس یا دریای پارس اشاره کرده و از بحر احمر یا خلیج عرب نیز نام برده است[3]. نمونۀ خوب دیگر از آثار یونانی‌ای که نام خلیج فارس در آن‌ها ضبط شده نقشۀ جهان اِراتوستِن[4] متعلق به 220 پیش از میلاد است که از خلیج فارس با نام مشهور و مصطلح سینوس پرسیکوس یاد شده است[4]. رومی ها خلیج فارس را «مارِه پِرسیکوم»[5] یعنی دریای پارس و عرب ها ایران را بلاد فارس و خلیج فارس را بحر فارس می خواندند. کوینتوس کورسیوس روفوس[6]، تاریخ‌نگار رومی، در قرن اول میلادی، این دریا را «آگواروم پرسیکو»[7] یعنی آب‌گیر پارس خوانده است.

این نامگذاری ادامه یافت به گونه ای که حتی جمال عبدالناصر که یکی از پیشکسوتان ناسیونالیزم مورد احترام در جوامع عربی بود در سخنرانی های حماسی خود کل منطقه عربی را «من المحیط الاطلسی الی الخلیج الفارسی» می خواند.

پس از آن انگلیسی ها در زمان دوره صلح مسلح که از سال های 1871 تا 1914 آغاز جنگ جهانی اول (19١4-1918) به درازا کشید و آن دوران را که به تعبیری آفتاب امپراطوری انگلستان هیچگاه در آن غروب نمی کرد یعنی سال های نیمه دوم قرن 19 تا پایان جنگ دوم جهانی به فاصله دو جنگ اول و دوم آنگولاساکسون ها در منتهای غرور مدعی بودند که افتاب امپراطوری هیچگاه در سرزمین های آنها غروب نمی کند . در ادامه پس از آغاز جنگ دوم جهانی این مدعا شدت گرفت ولی چندان به درازا نکشید که آلمان ها آن را در گلوی آنگلوساکسون ها خفه کردند .از سال 1971 انگلیسی ها پایگاه های خود در شرق مدیترانه از عمان تا قبرس و مالت را تخلیه کردند و آثاری از خود در این مناطق برجای گذاشتند و از جمله خلیج فارس را خلیج نامیدند و این مقدمه ای شد برای اینکه کم کم بعضی از ناسیونالیست های کوته بین منطقه، آن را خلیج عربی بنامند و جریان فسادی را در این منطقه ایجاد کردند که فایده ای برای آنها نداشت ولی قطعا برای کل منطقه از جمله ایرانی ها حساسیت برانگیز بود.نکته دیگر از عوارض همراه این نامگذاری کاذب، ادعای مالکیت بر سه جزیره اصالتا ایرانی ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک است که نکاتی را در این رابطه باید مد نظر قرار داد:

1–قطعاً ایران اجاره نخواهد داد که این مدعای بی اساس عملی شود.

2–نتیجه اینکه در منطقه بین دو کشور همسایه مشکلاتی به واسطه ادعای خلاف واقع امارات به وجود آمده که به هیچ وجه قابل دوام نیست و موجب تشدید نا امنی در منطقه خواهد شد.

3–بی تردید این تخم نفاق که توسط انگلیسی ها کاشته شد به ضرر مردم منطقه خواهد بود.

4–روشن است که ایران به عنوان یک کشور مقتدر ولی صلح طلب به هیچ وجه نمی خواهد هیچ اختلاف و چالشی بین کشورهای منطقه باشد اما قطعا در مورد تمامیت ارضی خود کوتاه نخواهد آمد.

6–طبیعت ژئوپلتیک منطقه اقتضاء می کند که دیر یا زود مجموعه کشورهای منطقه روابط خود را هر چه نزدیک تر و بیشتر کرده و اختلافات خود را کنار بگذارند و توسعه روابط ایران با همسایگان از جمله عربستان بهترین مثال برای این نمونه است .توصیه جدی به بیگانگان به خصوص کشورهای غربی این است که دست از تحریکات خود در جهت افزایش تنش در منطقه حساس و مهم مانند حوزه خلیج فارس بردارند.

منابع

سحاب، عباس (1349). اطلس نقشه‌های جغرافیایی و اسناد تاریخی دربارۀ خلیج فارس از ماقبل تاریخ تا زمان حاضر، تهران، سحاب.

مجتهدزاده، پیروز (1354). جغرافیای تاریخی خلیج فارس، تهران، دانشگاه تهران.

مشکور، محمدجواد (1369). «نام خلیج فارس»، مجموعۀ مقالات خلیج فارس، تهران، دفتر مطالعات سیاسی و بین‌المللی.

نشأت، صادق (1344). تاریخ سیاسی خلیج فارس»، تهران، کانون کتاب.